دارم سعی میکنم که خودمو عادت بدم به بلند بلند خندیدن ،
به الکی خوش بودن ،
به بی بهونه رقصیدن و بلند بلند خوندن با آهنگایِ شادی که نصفِ متنشونم بلد نیستم ،
دارم خودمو عادت میدم به زندگی کردن ،
سخته ،
واسه ماهایی که همیشه تو غَم فرو رفتیم سخته!!
واسه کسی که هر دفعه بلند خندیده گفته حتماََ بعدش یه اِتفاقی میفته که اَشکَمو دربیاره و سریع نیشِ تا بَناگوش بازشو بسته سخته ،
اَما سعی خوبه ، سَعی کن ...

اَگه حِس کردی یه جِن تو اُتاقته ،

بهِش بگو دوسِش داری ، اونَم میذاره میره

:)

ما مقاومت میکنیم در برابرِ دیدنِ آدمایِ دیدنیِ زندگیمون ،
مثل یه اُتوبوسِ شلوغ و نگاهِ خیره یِ کسی که بهِمون زُل زده و ما نمیخوایم باهاش چِشم تو چِشم بشیم و
خیره شدیم به کسی که حواسِش بهِمون نیست ...

#دست نوشته هایِ من برایِ تو

هر آدمی یه قهرمان تو زندگیش داره ،

قهرمان صرفاََ یه آدمِ قوی و چهارشونه با یه خطِ مَحو تو اَبرو ، یا قَد بلند و با یه صِدایِ بَم نیست.

قهرمان یه دخترِ عجیب غریب و هفتاد و هفتاد رنگ و سانتی مانتالَم نیست.

قهرمان میتونه یه جُفت چشمِ ترجیحاََ مشکی باشه که حتی نشه از ترسِ گُم شدن تو شَب زُل بزنی بهش!

یا موهایی باشه که دستاتو خوب میشناسه ،

یا شایَدم همونی باشه که پشتِت نیست بَرایِ تکیه دادن بهش ،

جلوتَر اَز تو نیست برایِ نشون دادنِ راه ،

دقیقاََ کنارته و هربار که سرِتو برمیگردونی با یه لبخند زُل زده بهت

قهرمان شاید یه لبِ سرخِ کوچیک باشه که همیشه میخنده ؛

وقتِ ترس ، وقتِ دلهره ، وقتِ دل نگرانیا ...

قهرمان میتونه تو باشی برایِ آدمی که نگاهِش به توئه.

_{گاهی ساده ترین آدمایِ اَطرافمونَن که هرروز نگاشون میکنیم اَما نمی بینیمِشون.همونایی که همه جا هستن مثلِ یه حسِ قَوی که مُدام هُلِت میدن به جلو.}

^{_{دلیلِ خوابِ خوشِ شَبا و بیداری شدنِ صبح، هَمونقَد خواستنی همونقَد شیرین!!}}

_{هوایِ قهرمانایِ زندگیمونو بیشتر داشته باشیم و "همین حالا " بهشون بگیم که حواسِمون به دلاوریاشن تو جنگایِ ما با حالایِ بدمون بوده ، قبل اَز این که مثلِ قصه ها تو یه لحظه اَز دستشون بدیم ...}

_{# دست نوشته هایِ من برایِ تو}