نزدیکایِ ولیعصر ، تو ماشین
پشتِ چراغ قرمز ، صدایِ واضحِ گوینده یِ رادیو :
هربازیکنی تویِ عمرِ ورزشیش چند بار رو نیمکت نشسته ، یا به دلیل محرومیت یا مصدومیت یا تصمیمِ مربی ...
اَما با این که اون جایگاه یکم ناخوشاینده اَما حقیقت اینه که مربی حسابِ ویژه ای رویِ نیمکت نشیناش باز میکنه ، حالا میخوایم اَز شما بپرسیم چه آدمایی رو نیمکتِ ذخیره یِ زندگیِ شما نشستن؟
با خودم فکر میکنم که کی رو دارم واسه روزِ مبادا؟ کی بوده که همیشه هست؟
اَما هرچی فکر میکنم به نتیجه ای نمیرسم ،
من همیشه خودم بازیکنِ فیکسِ زمین بودم و جایِ هر یازده نفر جنگیدم ،
هروقت خسته شدم و زمین خوردم برگشتم و به نیمکت نگاه کردم و دیدم خالی تر اَز همیشه ست،
باز بلند شدم و جنگیدم و خوردم زمین و ...
همینم هست که منو سرِ پا نگه داشته ، " نبستنِ چشمِ اُمید به کسی "
شاید بهتر بود که میپرسید : تو لیستِ ذخیره یِ زندگیِ کیا هستیم
تا ببینه میشه همزمان چند تا نقشو بازی کرد
واسه همه پشت و پناه بود و بی پشت و پناه بود ...
# هفده/ دِی / نود و شِش
